ارزیابی اثر وجود آلاینده های مختلف بر عملکرد چسبندگی بین لایه های آسفالتی

از جمله عوامل مهم در افزایش طول عمر روسازی های آسفالتی، توجه به اجرای صحیح لایه های آسفالتی می باشد. لایه­های بیندر و توپکا جزو اولین لایه های مرتبط با وزن وسایل نقلیه می باشند که به وسیله اندود سطحی به یکدیگر متصل می شوند. عبور وسایل نقلیه منجر به ایجاد نیروی برشی در ناحیه اتصال بین دو لایه می شود که در صورت نبود مقاومت کافی، خرابی هایی در سطح روسازی به وقوع می پیوندد، که شامل جمع­شدگی روسازی، وقوع ترک های طولی و عرضی و همچنین ایجاد چاله می باشند. این تحقیق، به صورت فرایند آزمایشگاهی و مدل سازی عددی انجام گرفته است. در فرایند آزمایشگاهی، ابتدا نمونه ها در دو لایه بیندر و توپکا ساخته شده و سپس از آلاینده های خرده لاستیک، خاک، خرده چوب و الیاف در اندود سطحی بین دو لایه بیندر و توپکا، به منظور بررسی اثر هر یک از آلاینده­ها بر مقاومت چسبندگی بین­لایه­ای، استفاده شده است. نمونه ها درون فک نگه دارنده برای ثابت نگه داشتن لایه بیندر قرار داده شدند. سپس تحت تأثیر نیروی قائم، ناشی از دستگاه بارگذاری برشی در ناحیه توپکا، قرار گرفتند. در فرایند مطالعه عددی، اقدام به مدل سازی روسازی در حالت واقعیت شده است. در این فرایند، با مدل سازی سطح جاده و عبور وسیله نقلیه شبیه سازی شده، شرایط مختلف وجود آلاینده ها در بین دو لایه بیندر و توپکا بررسی شده است. در فرایند مدل­سازی، با تغییر در پارامترهای ضخامت لایه توپکا، سرعت عبور وسیله نقلیه و ضریب چسبندگی بین دو لایه بیندر و توپکا، نیروی چسبندگی بین­لایه­ای در حالات ایجاد شده بررسی شده است. نتایج تحقیق نشان داد که در بین تمامی حالت های بررسی شده، نمونه ساخته شده با حد پایین دانه بندی، که از پودر لاستیک به عنوان آلاینده در بین دو لایه بیندر و توپکا استفاده شده بود، با افزایش مقاومت به میزان 1/1 برابر مقاومت در حالت قیر بدون آلودگی، علاوه بر اینکه باعث کاهش مقاومت چسبندگی بین­لایه­ای نشده است، بیشترین مقاومت چسبندگی را نیز به­دست آورده است.